- w poniedziałek – 9 lutego późnym wieczorem w Katowickim hotelu Warszawa zjawia się ekipa techniczna zespołu;
- we wtorek Metallica dociera do Katowic, gra pierwszy koncert i dopiero późnym wieczorem bukuje się w hotelu Warszawa;
- grubo po północy w pokoju nr 222 zjawia się James Hetfield;
- w środę (11 lutego) przed południem Metallica bierze udział w konferencji prasowej zorganizowanej przez Klub Miłośników Muzyki Heavy Metal, i założyciela Klubu – Tomasza Dziubińskiego. Spotkanie prowadzi Roman Rogowiecki;
- środowe popołudnie zarezerwowano na wizytę zespołu w niemieckim obozie koncentracyjnym na terenie Polski w Oświęcimiu;
- 11 lutego Metallica daje drugi koncert w Spodku;
- czwartek, 12 lutego – po środowym koncercie, kiedy cały sprzęt
zapakowano do ciężarówek, cała ekipa wyruszyła w dwóch kierunkach. Techniczni
podążali nad morze, by tam przeprawić się do Szwecji. Czekał ich ostatni
koncert trasy – w Geteborgu. Metallica z amerykańską częścią obsługi udała się
w kierunku Warszawy, by w hotelu Victoria spędzić cały następny dzień i
próbować wydać w stolicy wszystkie złotówki, które dostali od Pagartu. Dolarami
w Polsce płacić nie mogli, a złotówek za granicę też nie było sensu zabierać,
bo były po prostu bezużyteczne. Zakupowy szał opisuje sprawozdanie Jacka
Demkiewicza na łamach Magazynu Muzycznego.
----------------------------
Białe plamy związane z obecnością
Metalliki w Polsce w 1987 roku co jakiś czas były sukcesywnie zamalowywane
dzięki kolejnym materiałom, jakie pojawiały się na celowniku fanów – nie tylko
tych, którzy mieli możliwości i szczęście stanąć przynajmniej jednego dnia w
kolejce do drzwi Spodka, ale także dla tych, którzy z różnych powodów takich
możliwości nie mieli. No i jest jeszcze ta trzecia grupa – fani zespołu, którzy
byli za młodzi, albo jeszcze nie było ich na świecie. Sam zaliczam się do tej
trzeciej. A czym konkretnie wypełniano te białe plamy? Pierwszy był przytoczony
na początku bootleg, później skany relacji Krzysztofa Wacławiaka z Non Stop pt. Metal nieujarzmiony. Już
w XXI wieku Teraz Rock przygotował w roku 2004 obszerny artykuł pt. Metallica a sprawa polska, w którym
podjęty został temat wszystkich ówczesnych odwiedzin (w tym pełne ciekawostek o
piciu wódki z zespołem Kat koncerty z lutego ‘87). Rok 2011 to prawdziwa
petarda dotycząca Spodka: najpierw udostępnione na Overkillu słynne zdjęcie
Metalliki zrobione na „gierkówce” (z książki Rossa Halfina), a chwilę później
legendarne fotki z nieformalnego spotkania z Jamesem Hetfieldem w hotelowym pokoju
oraz relacje podesłane przez Pawła i Roberta. Dla kogoś, kto był na miejscu,
niesamowite, niewyobrażalne wprost pamiątki i kawał historii; dla kogoś kto nie
był – kapitalna, niemalże baśniowa opowieść o czymś z kompletnie innego świata
okraszona serią świetnych fotografii… Opowieść równie dobrze nadająca się na
bajkę przed snem. Dawno, dawno temu…
Z tym, że to wszystko wydarzyło się naprawdę; nie za siedmioma górami i
siedmioma rzekami, a o rzut beretem – w Katowicach - chociaż ekipa wałbrzyska może się z ostatnim tym stwierdzeniem nie zgodzić, bo wg ich relacji droga, którą dziś pokonuje się w trzy godziny była wówczas dalece niezaplanowaną i żywiołową wyprawą w nieznane.
Kiedy w wakacje 2020 roku Mateusz Żyła ogłaszał swój pomysł książkowego udokumentowania lutowych koncertów Metalliki, nie przypuszczałem, że z tych ziaren rzuconych w przestrzeń Internetu, wykiełkują aż tak owocne plony. Udokumentowała je nie tylko książka Metallica Poland 1987. Behind the Iron Curtain (wrzesień 2021), ale też trzeci odcinek dokumentalnej serii produkcji Canal Plus – W rytmie wolności, w którym wystąpiła wspomniana ekipa z pokoju 222, a wśród nich Paweł Lulis i Robert Janicki.
Pudełko z książką Metallica Poland 1987. Behind the Iron Curtain znalazłem pod choinką w 2021 roku. Drugi raz więc świętuję rocznicę tych koncertów z owym książko-albumem przed oczami (i oczywiście z katowickim bootlegiem sączącym się z głośników). Wspomnienia ludzi uczestniczących (są na kartach tej książki tacy, którzy zaliczyli dwa koncerty) i niesamowite zdjęcia to jedno, ale jest w niej coś jeszcze równie cennego: komplet sprawozdań ówczesnej prasy muzycznej z wydarzeń katowickich (bo nie tylko koncerty są tam opisane), zahaczające o dziwnie ubraną publiczność i dewastację pociągów i innych środków komunikacji publicznej.
Problem z zaimkiem (i nie tylko)
Książka ma tylko jeden mankament w rozdziale kończącym tę historię – owe przedruki z prasy są potraktowane bez staranności. Pan Krzysztof Szymczyk, odpowiedzialny za korektę, akurat w tej sekcji książki nie popisał się. Czytając te przedrukowane relacje prasowe pierwszy raz, byłem prawie przekonany, że postanowiono „zachować ducha epoki” i nie poprawiać ewidentnych błędów. Sęk w tym, że nie zostało to w żaden sposób zaznaczone w żadnym przypisie, czy wstępie… Z ciekawości więc porównałem dwa przedrukowane artykuły, w których tych błędów znalazłem najwięcej. Porównałem je ze skanami oryginalnych tekstów, jakie ukazały się w prasie… O ile autor Krzysztof Wacławiak rzeczywiście miał problemy z odmienianiem w bierniku nazwy zespołu w artykule Metal nieujarzmiony, o tyle nazwisko Kirka Hammetta zapisywał poprawnie (przez dwa t na końcu) – w przedrukach są właśnie takie dziwne błędy w zapisie nazwiska gitarzysty. To samo tyczy się nazwiska Larsa – w skanach prawidłowo Ulrich, u Mateusza Żyły – Urlich…
No i zaimek w przedrukowanym podtytule fragmentu artykułu Jacka Demkiewicza Power Metal z Magazynu Muzycznego: „Tą dużą żółtą małpę poproszę”, gdzie oryginalnie na skanach widnieje poprawne – „tę dużą żółtą małpę poproszę”. Poza tym autorem artykułu z Non Stop pt. Metal nieujarzmiony jest Krzysztof Wacławiak, a nie jak podpisano w książkowym przedruku, Romek Rogowiecki. Na czym więc polegała praca korektora przy książce Mateusza Żyły, jeśli nie na poprawianiu tak ewidentnych błędów?
Wydanie przepiękne, dziś trudno dostępne – na Allegro wisi jedna oferta zapieczętowanego, nieużywanego egzemplarza w cenie 555 zł… Niby dużo, jednak gdybym nie miał własnego egzemplarza, wiedząc, że tych boksów sprzedano tylko 1000 oraz patrząc obecnie na wartość polskiego pieniądza, pewnie skorzystałbym z tej aukcyjnej oferty. Ale jestem gościem, który ma w domowej bibliotece komplet polskich książek o Metallice, więc mogę być troszkę nieobiektywny, jeśli chodzi o realną wartość tegoż boxu. Cóż, towar jest wart tyle, ile ktoś za niego zapłaci… Poza tym w tym przypadku wchodzimy bardziej w rynek handlu antykami, niż książkami. Jak to brzmi… Dwuletni antyk :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz